Een belangrijke keuze

Hoe vertraging soms precies is wat je nodig hebt

Ik ben weer ietsjes later met de blog, maar dat komt omdat ik even geen moment kon vinden om te schrijven. Het was een vol weekend met een soort treintour door Nederland: Maastricht > Utrecht > Den Haag> Lisse > Maastricht. Je zou denken: genoeg tijd om onderweg te schrijven, maar ik had mijn laptop in Maastricht achtergelaten. Even echt afschakelen dus (al schoten er af en toe nog wat scriptie- en prototypegedachten door m’n hoofd).

Die gedachten zijn de afgelopen week wel van toon veranderd. Waar het eerst vooral klonk als: "Ik kan dit toch niet," zijn het nu vaker dingen als: “Oké, hoe pak ik dit het beste aan?” of “Wat is een goede manier om dit op te schrijven?” En dat voelt... best wel fijn eigenlijk.

De verandering van de toon komt denk ik doordat ik/we besloten hebben dat ik mijn afstudeerproject over de zomer heen trek, en dus in september inlever. Dat is aan de ene kant vervelend, want natuurlijk wil je het liefst samen met je vrienden je diploma ophalen tijdens die ‘grote uitreiking’. En in het begin voelde het ook wel een beetje als falen of opgeven, het is immers niet het reguliere studiepad. Maar inmiddels merk ik hoeveel rust deze keuze me geeft en welke energie ik ervoor terugkrijg. En dan kan ik dus eigenlijk alleen maar concluderen dat het de juiste keuze was.

En door

Ik heb weer zin om verder te werken aan mijn project! En ik roep het al een paar weken, maar het is nu echt zover: het grote prototypen is begonnen. De ledlampjes en de oude PTT-telefoon voor het brein zijn binnen. Het frame van het brein staat er inmiddels ook, al moeten er nog wat kleine aanpassingen aan worden gedaan.

Tussen het wachten op materialen door werk ik verder aan mijn scriptie en denk ik na over de flow van de totale ervaring. Ik blijf wel een beetje vasthangen in posters aan de muur die vooral informatie zenden naar de doelgroep (en we weten allemaal dat jongeren dat niet heel interessant vinden). Gelukkig hebben we hier op school iemand die van alles weet over het bouwen van installaties, en hij kon me een beetje verder helpen. Het gesprek was echt waardevol. Ik heb nu allerlei methoden die de ervaring verandert van alleen maar zenden naar een iets actievere vorm van leren.

Storytelling

Een belangrijk vertrekpunt bij een installatie is het verhaal dat je wilt vertellen. Wat wil je dat bezoekers voelen, leren, ervaren? Ehm... goeie vraag. Maar inmiddels heb ik daar wel een antwoord op: ik wil laten zien wat piekeren is, hoe het werkt, en dat het oké is (zolang je er niet in blijft hangen). Veel piekeraars voelen zich op dit moment onbegrepen en hebben het idee (wanneer ze aan het piekeren zijn) dat ze de enige zijn die hier mee worstelen.

Naast deze menselijke kant wil ik ook laten zien hoe je de impact van piekeren kunt verzachten, met behulp van verschillende oefeningen en methoden.

Het uiteindelijk doel: jongeren bewuster maken van hun piekergedrag, en laten zien hoe je daar op een mildere manier mee kunt omgaan. En: duidelijk maken dat piekeren iets supermenselijks is, iedereen doet het! Hopelijk zorgen we er dan samen voor dat praten over piekeren net zo normaal wordt als praten over het nieuws of de weekendplannen.

Spanning opbouwen

Op dit moment geef ik nog best veel informatie in één keer. Maar als je wil dat mensen betrokken raken, moet je nieuwsgierigheid opwekken. Dat kan bijvoorbeeld door informatie ‘te verstoppen’, bijvoorbeeld in een kastje of doos. Als bezoekers dan anderen ergens aandachtig naar zien kijken, maar niet meteen zien waarom, willen ze waarschijnlijk zelf ook een kijkje gaan nemen.

Parallelle werelden

Iets anders wat de installatie interessanter kan maken, is het naast elkaar zetten van twee werelden. In mijn geval: die van een piekeraar en een ‘niet’-piekeraar. Door die contrasten te laten zien, kunnen bezoekers zich hopelijk beter verplaatsen in een ander perspectief.

Dit kan bijvoorbeeld met het brein: stel, ik zou er drie maken. Eentje die superveel piekert, eentje die een ‘normale’ hoeveelheid piekert, en eentje waar het bijna helemaal stil is. Van buiten zie je niet wat er speelt, tot je een kijkje neemt. Precies zoals in het echte leven.

Immersie

En als laatste: immersie. Hiermee dompel je de bezoekers onder in het onderwerp. Dat probeer ik al een beetje met het brein en de piekergedachten. Maar dit kan nog breder getrokken worden. Zo zou ik bijvoorbeeld bij de thema's of de informatie waar piekeren vandaan komt, kleine hoekjes kunnen maken met spullen die bij het thema passen. Zoals bij het thema ‘opvoeding’ allerlei speelgoed, of bij ‘financiën’ een spaarpot. Het is nu nog heel basic, maar daar werk ik nog aan!

Die immersie hoeft niet per se op ware grootte, het mag dus ook kleiner worden gemaakt. En laat dat nu een van specialiteiten zijn. Zien jullie het al voor je? Mini-breintjes waarin zich van alles afspeelt, als een soort kleine woonkamers.

Kortom: er is nog genoeg om over na te denken, en de schetsfase is zeker nog niet voorbij. Maar ik ga wel keuzes moeten maken, want eeuwig in deze fase blijven hangen is natuurlijk ook geen optie (ik wil tenslotte in september inleveren).

Voor nu: lekker verder bouwen, schrijven, testen en bijschaven. Hopelijk kan ik jullie dit weekend al iets laten zien van het brein, de telefoon en hoe de interactie gaat werken.

Tot dan!