Knop om en door
Over innerlijke critici, schetsrondes en kleine vooruitgang
Nieuwe week, nieuwe kansen! Hoewel het gerommel op de achtergrond nog rustig verder borrelt, is het me toch gelukt om een knop om te zetten en weer een beetje in beweging te komen. Maandag heb ik mijn laptop bijna de hele dag niet aangeraakt en ben ik gaan schetsen (wat een verademing was dat, zeg).
De rest van de week heb ik dingen uitgetypt in mijn scriptie en weer nieuwe verbanden gelegd tussen alle verzamelde informatie. En daar vertel ik jullie graag meer over.
Hoe gaat het eigenlijk met je scriptie?
Nou... Ik loop een beetje achter met het schrijven. Deelvraag 1 is zo goed als af (denk ik). En deelvraag 2 is ook een eind op weg. Wat ik vooral lastig blijf vinden: conclusies trekken. Want ja, dat betekent keuzes maken. En dan komt Erik (mijn innerlijke piekermannetje) weer om de hoek kijken, want straks is het de verkeerde keuze.
Zoals ik in de inleiding al zei, vond ik het heel fijn om even te schetsen. Op papier werken blijft toch het prettigst. Laat me je even meenemen in mijn hoofd waarom dat voor mij het beste werkt: Wanneer ik achter mijn laptop zit en probeer verbanden te leggen, heb ik al snel twintig nieuwe tabbladen open. Dan blijf ik checken of iets écht klopt, raak ik verdwaald in mijn Miro-bord, en voor ik het weet ben ik een uur verder zonder iets op te schrijven. Maar als ik het op papier doe, of nog liever op een whiteboard (waar je even letterlijk afstand kan nemen) en dus zonder laptop, dan lukt het me ineens wél om bij de kern te blijven.
Nu is het natuurlijk geen optie om de scriptie helemaal met de hand te schrijven (daar wordt niemand blij van), dit is dus een mooie middenweg: eerst alle informatie kort op papier schrijven, lijntjes trekken tussen dingen en die daarna als steekwoorden verwerken tot een lopende tekst.
Terug naar de inhoud
Ik had jullie beloofd dat ik deze week dieper in zou gaan op deelvraag 2, maar dat lukt helaas nog niet. Niet getreurd want ik heb wel al een eerste concept geschetst die ik graag met jullie deel. De schetsen heb ik gemaakt aan de hand van het 5e model. Dit model helpt je om de verschillende fases binnen een ervaring of interactie uit te werken.
Excitement
In deze fase onderzoek je hoe je bezoekers kunt prikkelen om naar je ervaring toe te komen. Denk aan posters die een nieuwe tentoonstelling aankondigen. Ik weet nog niet zeker of ik dit onderdeel volledig ga uitwerken, of dat ik hier enkel aanbevelingen voor geef. Voor nu heb ik een paar simpele ideeën: een mailcampagne, posters, of signing in het gebouw die bezoekers naar de installatie leiden.
Entry
Het woord zegt het eigenlijk al: dit stukje gaat over de binnenkomst in de ervaring. Tijdens de co-creaties en interviews kwamen er een aantal dingen terug. Ze willen anderen graag laten zien hoe piekeren voelt. Ze beschreven het als een spiraal die je verder naar beneden trekt en waarbij alles groter wordt dan het eigenlijk is
Projectie waarbij je lijkt te vallen, terwijl er gedachten om je heen klinken, om de "piekerput" te symboliseren. In de rest van de installatie kun je dan weer de weg naar buiten vinden, via tips en gedachten/steun van anderen.
Een donkere ruimte waar een "piekermannetje" is die telkens van vorm veranderd terwijl je verschillende gedachten hoort.
Door middel van schaduwen kleine dingen letterlijk groter maken dan ze zijn bijvoorbeeld gedachten of situaties die veel voorkomen bij het piekeren.
Engagement
Misschien wel de belangrijkste fase: hoe zorg je dat bezoekers betrokken raken bij de ervaring? Uit de interviews en co-creaties kwam vaak de wens: “Ik wil weten hoe anderen piekeren.” Ze hebben het idee dat het zien van elkaars gedachten kan helpen bij acceptatie en het gevoel van verbinding. Om die vraag visueel te maken heb ik tot nu toe de volgende ideeën:
De gedachtenwaslijn: Hier kunnen piekeraar hun gedachten ophangen waardoor er midden in de ruimte een soort kunstwerk van en voor piekeraars ontstaat
De piekerinspiratiemuur: hier kunnen bezoekers hun tips en methodes achterlaten waar andere weer op kunnen reageren. Op die manier kunnen ze niet alleen anderen helpen, maar misschien ook zichzelf, om milder naar het gepieker te kijken.
Een levende infographic: Hier kunnen ze door middel van een touwtje antwoord geven op verschillende vragen, waardoor er een soort kunstwerk ontstaat
Exit en extend
En dan: het einde. Hoe sluit je de ervaring goed af? En: wat geef je mee voor daarna?
Tot nu toe wil ik de ervaring afronden met een verwijzing naar hulpdiensten binnen en buiten Zuyd, zoals de luisterstudenten of @ease. Dat kan simpel, met een QR-code, maar kan ook dat er af en toe iemand van de luisterstudenten aanwezig is bij de installatie voor een kort nagesprek.
Uit het doelgroep-onderzoek bleek ook dat bezoekers graag iets mee naar huis willen nemen. Niet als souvenir, maar om het later nog eens rustig door te lezen. Hoe dat eruit gaat zien weet ik nog niet precies, misschien een klein boekje, een flyer, een webpagina… Daar moet ik nog even over nadenken.
Er zijn dus al wat eerste ideeën, maar er moet nog een hoop gebeuren en daar ga ik de komende weken verder mee aan de slag. Verder brainstorm, schrijven en mijn ideeën voorleggen aan anderen.
Museumnacht
Vrijdagavond was het weer zover: de Museumnacht! Voor wie niet bekend is met het concept: op deze avond openen verschillende musea en culturele instellingen in Maastricht hun deuren tot middernacht. En ja hoor, ook nu kwam de Miro-app weer goed van pas, want inspiratie vind je op de gekste plekken.
Zo was er in het theater aan het Vrijthof een voorstelling te zien van Sounds Like Juggling. Toen we de zaal in liepen zei een mevrouw van het theater dat we vooraan moesten gaan zitten, want dan konden we lekker meedoen. Nou ben ik daar niet zo fan van, ik vind publieksparticipatie heel leuk, maar wel vanaf een afstandje.
Maar goed, toen we een plekje hadden gevonden redelijk achterin de zaal begon de voorstelling. Door middel van muziek, zang, jongleerkunsten en het publiek ontstond er een verhaal over de zoektocht naar contact met anderen. De voorstelling heeft me wel verder aan het denken gezet (nee ik ga geen jongleercarrière beginnen) het stukje contact zoeken met anderen en hoe ze dat uitbeelden raakte wel iets.
CMD deed dit jaar ook weer mee met de Museumnacht, dit keer in het Natuurhistorisch museum. Een aantal tweedejaars stonden er met hun projecten van dit blok. Eén project viel me extra op: je moest op de grond gaan liggen om naar een generatief kunstwerk te kijken, met muziek erbij. Het was heel erg rustgevend. Echt. Ik heb me in tijden niet zo ontspannen gevoeld. Beide ervaringen neem ik zeker mee als inspiratie.
Er zijn deze week weer wat kleine stapjes gezet en morgen gaan we gewoon weer lekker verder. Fijne zondag nog en tot volgende week!